به گزارش مشرق، فلسفه روزه گرفتن تنها به
نخوردن و نیاشامیدن محدود نشده کما اینکه همه ما این نکته را می‌دانیم و
بهترین کسانی را که در این جایگاه قرار دارند، ائمه اطهار (ع) به شمار
می‌آوریم. امام باقر (ع) در حدیثی یکی از ارکان مهم اسلام را روزه به شمار
می‌آورند.
در سیره امام باقر (ع) خطاب به یکی از یاران خود آمده است: ای جابر! کسی که
وارد ماه رمضان شود و روزهایش را روزه و شبهایش را به دعا و نیایش سپری
کند و نفس سرکش را از شهوات و زبانش را از محارم حفظ کند و چشمش را از حرام
ببندد و اذیتش را از مردم باز دارد از گناهان و معاصی خویش خارج می‌شود
مثل روزی که از مادر متولد شده و هیچ گناهی ندارد. جابر گفت: فدایت شوم، ما
احسن هذا الحدیث؟! چه سخن زیبایی فرمودید! حضرت فرمود: «ما اشد هذا من
الشرط!» او چه شرایط سخت و دشواری دارد.»
بنابراین همین حدیث به وضوح مشخص می‌کند که منظور از روزه گرفتن صرف جلوگیری نفس از خوردن و آشامیدن نیست بلکه باید همه چیز را در این ماه در حوزه نفسانیات کنترل کرد.
امام (ع) در جای دیگری می‌فرمایند: لِکلِّ شَیءٍ رَبِیعٌ، وَ رَبِیعُ
القُرآنِ شَهرُ رَمَضَانَ: هر چیزی بهاری دارد و بهار قرآن ماه رمضان است.
همچنین امام باقر (ع) درباره کسانی که روزه‌شان کامل ادا نمی‌شود، می‌فرمایند: لاصیام لمن عصی الامام و لا صیام لعبد ابق حتی یرجع و لا صیام لامراة ناشزة حتی تتوب و لاصیام لولد عاق حتی یبر: روزه این افراد کامل نیست: 1) کسی که امام (رهبر) را نافرمانی کند. 2) بنده فراری تا زمانی که برگردد. 3) زنی که اطاعت شوهر نکرده تا اینکه توبه کند. 4) فرزندی که نافرمان شده تا اینکه فرمانبردار شود.
*منابع:
-بحار الانوار ج 93
- جهاد با نفس، ح 205، وسائل الشیعه آل البیت، شیخ حر عاملی ج15
-کافی(ط-الاسلامیه)ج 4 ، ص 62
-دعائم الاسلام ج1
